aramızdaydı o gün/öykü/can/1990/156 sayfa
8 öyküden oluşan klasik bir Zeyyat Selimoğlu kitabı. Hoş öyküler. Özellikle kitaba adını veren öykü ve ‘bir ada soyunuyor’ çok hoştu.
Yont bana yontalım, hepimiz kendimize göre. S:52
*
Ölülerin huysuzluk ettiğini görmedim. Doğrusu (istavroz çıkarıyor) ölüler kadar geçimlisini görmedim insanın. Rahat etmek için mezarlığa koşuyorum vre, işe bak! Sonra, ölülerden aldığın iş temiz iştir. Düşün beyim, mermer işliyorsun. Mermer, bembeyaz! S:59
*
Ölüler gözü tok, karnı tok insanlardır. Ne bir şey ister, ne de bir şey yerler. S:60
*
Evlilik bu beyim, karın güzel olmuş ne çıkar, çirkin olmuş ne eder. On yıl geçti mi üzerinden zaten, çirkinle güzeli yanyana koysan, bakarsın ikisi de birbirine benziyor. S:61
*
“Yorgo be” dedi, “bu akşam, bize gel de bir rakı içelim.” Kalkıp gittim. Breh breh breh, pa pa pa, tuzak kurulmuş beyim, kapan kurulmuş. Bir rakı sofrası ki, papazı dinden çıkarır. Neler yok masa da, neler yok? S:62
*
Denizdeyim ve hep denizde olacağım. S:94
*
O zamanlar da gencecik kız, kuvvetli. Bağırdı mı dünyayı tutuyor sesi, vre diyorum, sen delisin, bilardoyu kıskanıyorsun. Istaka kıskanılır mı be kadın, ıstaka bu, kadın olsa işe yaramaz, kupkuru bir şey vre ıstaka... Kadın kısmı kıskanmaya başladı mı gözü hiçbir şeyi görmez, anadan doğma kör olur birden, kulakları da duymaz, anlatamazsın. Hane anlatırsın ama, anlamaz, kendini yer, seni de beraber. Eh işte, eski gün, bilardo, arkadaşlar, arada rakı falan derken... yavaş yavaş kazandı bizim madam. Ama eyi dayandı, dayanınca da başardı, bağladı bizi eve. Istaka düştü elimden, kaldı bilardo masasının üzerinde. Elsiz, tek başıma bir ıstaka. Ne yaparsın, insanın karısı en yakınıdır, öyle değil be kuzum? Öyle bir giriş girdim ki evden içeri, işte şimdi aylar geçiyor çıkamıyorum. En son dört ay önce çıkmıştım. Nerde pencerelerden kaçan Dimo? Gezdiğim sokakları unuttum vre, bir daha geçsem tanımam. S:130
*
Şunlara bak be Dimo, kundura diye sattıkları şu çapulalara bak! S:146
Taylan Köken
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder